Tijdens de zwangerschap kunnen blijdschap en hoop de boventoon voeren. Je wilt je baby het allerbeste leven geven. Je droomt over het kleintje liggend in de wieg. Je wilt hem of haar overladen met liefde. En al is het niet iets leuks, is het ook goed om woorden te geven aan de realiteit dat vroeg of laat opvoedverwachtingen uit elkaar spatten en we als opvoeders geconfronteerd worden met teleurstellingen.
Kinderwens, zwangerschap en bevalling
Soms blijkt nog voordat we een kindje in onze armen hebben kunnen sluiten, dat we verwachtingen of dromen moeten bijstellen of mogelijk zelfs loslaten. Het is zwaar wanneer de wens op een zwangerschap aanwezig is, maar de positieve test op zich laat wachten. Je kunt teleurgesteld raken in je lichaam en het jezelf misschien wel kwalijk nemen dat de zwangerschap uitblijft. Het kan zorgen voor spanningen binnen de relatie. Maar ook voor eenzaamheid door het niet kunnen of willen delen met de omgeving en/of onbegrip vanuit de omgeving.
Verdriet, teleurstelling en een gevoel van falen, kunnen ook gevoeld worden wanneer een (prille) zwangerschap eindigt in een miskraam. Hierin kan een verschil van beleving in zijn tussen man en vrouw onderling. Een vrouw kan zich sneller emotioneel verbonden voelen doordat de veranderingen in haar lichaam plaatsvinden, wat gevoelens van verdriet, teleurstelling en falen kan vergroten.
Het kan ook zijn dat tijdens de zwangerschap ontdekt wordt dat er (vermoedelijk) bijzonderheden zijn. Vaak is lastig in te schatten hoe groot de invloed hiervan is na de geboorte. Dit brengt onzekerheid en bezorgdheid met zich mee.
De kwetsbaarheid van moeder en kind tijdens de bevalling is tegenwoordig minder merkbaar dan vroeger. Toch is het leven (op dat moment) kwetsbaar. Hoewel het niet iets levensbedreigends was, wat na de geboorte bij een van onze kinderen werd ontdekt, was er op termijn een operatie noodzakelijk. Dat was uiteraard niet het eerste wat wij bedacht hadden voor onze kleine.
Opgroeien
En dan is de baby (eindelijk) geboren. Soms komen de dromen van een lieve, slapende baby waarheid. Maar vaker zijn er, naast momenten met een lieve baby, pittige momenten waarin een onrustige, huilende baby een beroep doet op zijn of haar ouders. Een baby die moet wennen aan het leven buiten de buik, waarbij de spijsvertering op gang moet komen en die prikkels van honger, vermoeidheid en ongemak ervaart. En dan kunnen al snel scheurtjes ontstaan in de verwachtingen die we hadden van onszelf als liefhebbende, geduldige, koesterende ouders.
Of misschien fietsen we gemakkelijk door de zwangerschap en baby-periode heen, maar wordt ons geduld flink op de proef gesteld door een standvastige peuter. En dan kan het ineens zijn dat we ons geduld verliezen en flink uit onze slof schieten. Tot schrik van peuter en ouder.
De ene ouder kan ontzettend struggelen met het jonge kind, terwijl de andere ouder meer uitdagingen ervaart wanneer de kinderen ouder worden. Het loslaten kan voor terugkerende conflicten zorgen. Zowel tussen ouders en kind, als tussen ouders onderling als er een verschil van inzicht is.
Oud(er)gedrag
Of de oorzaak nou ligt in gedrag van ons kind of dat de oorzaak ligt in onze vermoeidheid, niet lekker in ons vel zitten of het gevoel hebben teveel ballen in de lucht te moeten houden, er komen momenten waarin we geconfronteerd worden met de onaangename kant van onszelf. Momenten waarin we in oud gedrag of oude patronen terugvallen. Het kunnen patronen zijn die voortkomen uit verschillende thema's in ons leven. Een paar thema's met de daaruit voortkomende patronen die ik vanuit de ouderbegeleiding veel tegenkom, zijn:
Niet gehoord of gezien worden
Vanuit periodes van niet gehoord of gezien worden, zijn er patronen ontwikkeld. Patronen om die periodes te 'overleven' of de pijn minder te voelen. Of patronen om ervoor te zorgen dat we uiteindelijk wel werden gehoord of gezien. Wanneer we als ouder in situaties komen waarin deze oude pijn wordt aangeraakt, doordat bijvoorbeeld ons kind niet gehoorzaamt, je lijkt te negeren, enz. kan oud gedrag naar boven komen. Het kan zijn dat je gaat schreeuwen om te zorgen dat de ander je hoort. Het kan ook zijn dat je je gaat uitsloven om leuk gevonden te worden door je kind en zijn of haar vrienden, om je kind te verwennen en te 'pleasen' om maar gezien te worden.
Geen regie of controle
Gevoelens van machteloosheid en geen controle, kunnen ook getriggerd worden door situaties in de opvoeding. Het kan zijn dat we hierdoor als ouder in de rol van 'slachtoffer' terecht komen; "Je doet toch nooit wat ik je vraag", "Ik moet het ook allemaal zelf doen". Door te reageren als slachtoffer, 'duw' je de ander in de rol als dader. Dit zorgt vaak voor meer verwijdering, dan toenadering en onderling begrip.
Vanuit een gebrek aan regie of controle tijdens eerdere momenten in ons leven, kunnen we ook juist 'doorschieten' naar de kant van controlerend en daarmee onze kinderen te weinig ruimte bieden om zichzelf te kunnen ontwikkelen en te kunnen leren door het maken van eigen fouten.
Niet goed genoeg
Wat ook vaak zichtbaar wordt door generaties heen, is het gevoel van 'niet goed genoeg'. Wanneer ouders voor zichzelf de lat hoog leggen, nemen kinderen dit vaak over en leggen de lat voor zichzelf ook hoog. Wanneer deze kinderen ouders zijn, geven ze hetzelfde voorbeeld als hun ouders en zullen de kinderen het vaak, net als zijzelf, overnemen. Hoewel we als ouders ons kind mee willen geven dat ze goed genoeg zijn, dat het niet perfect hoeft, laat ons gedrag (richting onszelf) iets anders zien dan onze woorden zeggen. Genadig en liefdevol richting onszelf en onze kinderen, maakt dat onze kinderen ook minder streng voor zichzelf worden.
Het kan als ouder waardevol zijn om inzicht te krijgen in je eigen ontwikkeling en thema's uit je levensloop. Hierdoor kan je gedrag dat voortkomt uit oude pijn, eerder herkennen en ombuigen naar nieuw gedrag voor deze nieuwe situatie. Het oude gedrag hielp ons in eerdere situaties, maar is vaak niet helpend in de nieuwe situatie. Vaak staat dit oude gedrag ten dienste van onze pijn, in plaats van ten dienste van de opvoeding van onze kinderen.
Tot slot
Deze blog is niet geschreven om bezorgdheid op te wekken of pessimistisch te doen. Het is de keerzijde van de mooie kant die we vaak zien of horen. De andere kant die ook verwoord mag worden omdat perfect ouderschap en perfecte ouders niet bestaan. Omdat het ouderschap een confronterende reis is, waarin we onszelf nog beter leren kennen. Waarin we als ouders onszelf tegenvallen en waarin patronen die we dachten allang achter ons te hebben gelaten opeens weer de kop opsteken.
Mocht je graag meer inzicht in jezelf (als ouder) willen krijgen, wees welkom bij Praktijk Geliefd. Neem gerust contact op via info@praktijkgeliefd.nl
Comments